Mijn naam is Kristin. Ik ben 59 jaar, MS-patiënt en bewoonster op Lindelheide. Graag deel ik mijn verhaal met jou:

Mijn eerste kennismaking met Lindelheide was op een koude dag in 2012. Het had gesneeuwd. Ik was al helemaal rond de wijk gereden en vond maar niet waar ik moest zijn. De weg gevraagd aan iemand die in de sneeuw wandelde. “Lindelheide, nooit van gehoord.”

Ik liet mijn hoofd al wat hangen. Ik kwam uit een zwarte, moeilijke periode, sprong op het eerste aanbod dat ik kreeg, en vond mijn weg al niet. Maar kijk, ik geraakte toch op de juiste plaats, bij de juiste persoon. We wandelden door de woonzone, en het voelde aan als een vakantiepark. Ik had de keuze tussen enkele huisjes, en mijn keuze was vlug gemaakt.

Ik mocht direct beginnen behangen, schilderen, en … ik had een tuintje (we hebben dit trouwens allemaal), fijn voor mijn assistentiehond en voor mijn groene vingers.

Ik hield mij een beetje afzijdig, tot een bewoonster mij na een wandeling in het bos vroeg om mee in haar tuin een kop koffie te drinken. Ik twijfelde hard, was liever op mezelf, maar moest toch ooit eens de stap zetten. En wat voor een stap. Ik werd onmiddellijk opgenomen in een groep vrienden. Ik leerde de begeleid(st)ers almaar beter kennen, en het vakantiegevoel bleef.

In die periode werden er niet veel - lees bijna geen - gezamenlijke activiteiten georganiseerd. Maar daar kwam snel verandering in. Er was de jaarlijkse picknick in één van de binnentuinen, het ballet, het kerst-etentje voor de alleenstaanden (waar ik echt uit mijn schulp kwam), … De volgende zomer kwam de eerste barbecue, en stilaan kwamen er activiteiten bij. Sinds we deel uitmaken van De Klimroos zijn er tal van feestjes, uitstapjes, enz.

Als bewoner sta je gewoon centraal. Er is tijd en aandacht voor iedereen. Elk probleem wordt opgelost.

We huren een sociale woning, mogen gaan en staan waar en wanneer we willen, en als je hulp nodig hebt, is die er. Je mag deelnemen aan activiteiten, maar bent het niet verplicht. Je mag weggaan of thuis blijven. Natuurlijk geef je een seintje als je heel laat of niet thuis komt slapen of als je een weekje weggaat.

Na zoveel jaar woon ik nog altijd in een vakantiepark, is mijn tuintje écht van mij geworden, vind ik de hulp geruststellend, en kom ik telkens weer “thuis”.